سازمان ملل و طالبان؛ زنان یا اسلام؟

 

بر اساس بیانیه شورای امنیت، هرگونه ادغام مجدد رسمی افغانستان در نهادها و سیستم‌های جهانی مستلزم مشارکت زنان افغان است.

 

این بیانیه افزود: «حقوق اساسی زنان و دختران، از جمله حق تحصیل و کار و نمایند‌گی در زند‌گی عمومی و سیاسی علاوه بر اینکه جزئی از تعهدات اساسی یک دولت است، برای بلندمدت و افزایش سطح ظرفیت دولت‌ها و همچنین رشد اقتصادی نیز ضروری می‌باشد.»

 

از سوی دیگر، ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان گفته تا هنگامی که این حکومت از سوی سازمان ملل به رسمیت شناخته نشود، ملزم به رعایت قوانین این سازمان نیست.

 

او افزوده حتی در صورت به رسمیت شناخته‌شدن «مسایلی که در تضاد با قوانین اسلامی باشد» پذیرفته نخواهد شد.

 

او همچنین خواهان سپردن کرسی نمایندگی سازمان ملل به طالبان شده و آن را حق «مردم افغانستان» خوانده است.

 

طالبان پیش از این نیز بارها برای اشغال کرسی نمایندگی افغانستان در سازمان ملل تلاش کرده و یکی از اعضای دفتر سیاسی خود در قطر را به عنوان نماینده شان در سازمان ملل، معرفی کرده بودند؛ اما این تلاش ها تاکنون نتیجه بخش نبوده؛ زیرا رژيم طالبان از جانب جامعه جهانی به رسمیت شناخته نشده است و دلیل آن نیز عدم تحقق پیش شرط های اساسی جهان به ویژه تشکیل دولت فراگیر در کابل و مشارکت معنی دار زنان در مدیریت های کلان بوده است.

 

طالبان اما در مقابل ادعا می کنند که دولت آنان، فراگیر است و در آن، نمایندگان تمام اقوام کشور، نقش و مشارکت دارند؛ ادعایی دروغین و بی بنیاد که هیچکس باور نمی کند.

 

با این حال، دولت طالبان از امتیاز «تعامل» با جهان به ویژه سازمان ملل به طور گسترده، بهره برداری می کند، از آن قدرت می گیرد و برای بقا و دوام خویش سود می برد.

 

این همان چیزی است که به طور پرسش برانگیزی در بخش های گوناگون ارزیابی تازه هماهنگ کننده ویژه این سازمان از شرایط افغانستان، مورد پافشاری قرار گرفته و واکنش های گسترده ای را برانگیخته است.

 

به این مهم باید در فرصتی جداگانه پرداخته شود؛ اما آنچه در حال حاضر، اهمیت دارد، مناقشه ای است که میان طالبان و جامعه جهانی و در این مورد خاص، سازمان ملل متحد درباره اسلام و زنان، جریان دارد.

 

طالبان از یکسو خود را حافظان «شریعت» می دانند و بر اجرای بی چون و چرای اصول شریعت اسلام در تمام امور به ویژه حاکمیت و سیاست، تاکید می ورزند و از جانب دیگر، یکی از ضد زن ترین رژيم های حال حاضر جهان به حساب می آیند؛ زیرا تنها در رژيم طالبان است که هیچ دختری حق ندارد بالاتر از صنف ششم درس بخواند یا به دانشگاه برود و از رشته مورد علاقه اش فارغ التحصیل شود. در این رژيم همچنین زنان، از کار در ادارات دولتی و غیردولتی، منع شده اند و در شرایط اقتصادی و معیشتی بسیار سختی به سر می برند.

 

این چیزی است که بارها از سوی علمای مسلمان و رهبران مراکز مذهبی در دنیای اسلام، زیر سؤال رفته و به چالش کشیده شده است؛ اما طالبان اگرچه آموزش و تحصیل و کار زنان را به طور کامل و صریح و مستقیم، رد و نفی نمی کنند؛ اما بر لزوم فراهم کردن زیرساخت های «شرعی» آموزش و کار زنان، تاکید می ورزند؛ زیرساخت هایی که نه آماده می شود و نه اراده ای برای انجام آن وجود دارد.

 

با این حال، تعیین «اسلام» به عنوان خط سرخ طالبان در تعامل با جهان و سازمان ملل، نه تنها به زیان افغانستان است؛ بلکه به ضرر اسلام نیز است و مایه وهن و بدنامی آن می باشد؛ زیرا این رویکرد به جهان القا می کند که طالبان حافظ و نماینده اسلام هستند و آنچه آنان می گویند و مرتکب می شوند، عین اسلام است. این همان چیزی است که استعمار نو و دیگر دشمنان اسلام، انتظار دارند و از آن بیشترین استفاده را برای تضعیف اسلام گرایی و تحقیر مسلمانان و تسلط بر سرنوشت آنان به عمل می آورند. این در حالی است که اسلام نه تنها هیچ ضدیتی با زن ندارد؛ بلکه با ظهور اسلام، فرهنگ و سنت های منحط و مردسالارانه قبایل در زمان جاهلیت، منسوخ شد؛ همان فرهنگ و سنت هایی که طالبان به نام اسلام از آن دفاع و آن را تبلیغ و ترویج می کنند. اسلام به زن ارزش انسانی داد؛ چیزی که طالبان دقیقا عکس آن عمل می کنند.

 

بنابراین، سازمان ملل و جهان بدانند که طالبان نه تنها نماد و نماینده اسلام نیستند؛ بلکه دقیقا در نقطه مقابل آن قرار دارند و وضعیت حاکم بر کشور ما نیز انتخاب میان زنان و اسلام نیست؛ بلکه این دو در سایه فرهنگ و تمدن اسلامی به سادگی قابل جمع اند. مساله اصلی طالبان و خوانش انحرافی آنان از دین است که توسط امریکا بر افغانستان و جهان تحمیل شده است.

 

نرگس اعتماد - جمهور