ناامنی‌های پاکستان و یک آدرس اشتباه

 

اسلام‌آباد تصمیم گرفته است که صدها هزار افغان را که مدارک معتبری برای ماندن در پاکستان ندارند اخراج کند.

 

آقای کاکر گفته است که از سه سال پیش که طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفتند، خشونت ‌ها در پاکستان ۶۰ درصد افزایش یافته است.

 

او شبه نظامیان اسلامگرا را مسئول حملات در داخل پاکستان دانست و گفته است که آنها از پایگاه‌های آن سوی مرز استفاده می‌کنند.

 

طالبان پناه دادن به گروه های شورشی را رد کرده است و از تصمیم اخراج افغان‌ها از پاکستان به شدت انتقاد کرده است.

 

بیش از ۲۰۰ هزار شهروند ثبت نشده افغانستان پس از پایان مهلت خروج آنها در هفته گذشته پاکستان را ترک کرده‌اند.

 

نخست وزیر موقت پاکستان اما یا دچار اشتباه محاسباتی شده و یا عمدا با موضع گیری های پرتناقض در صدد توجیه تصمیم بحث برانگیز و ضد انسانی خود برای اخراج بیش از یک و نیم میلیون پناهجوی افغان است.

 

او از یکسو، پناهجویان غیرقانونی افغان را مسبب ناامنی های مرگبار کشورش معرفی می کند و به این ترتیب، تصمیم خود برای اخراج گسترده پناهجویان در آستانه فصل سرما را موجه و مشروع جلوه می دهد و از جانب دیگر، ادعا می کند که با به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان، ناامنی های ناشی از فعالیت های تروریستی در پاکستان ۶۰ درصد افزایش یافته است!

 

پرسش این است که چه ارتباطی میان پناهجویان غیرقانونی در پاکستان که اکثریت قریب به اتفاق آنها از ترس طالبان مورد حمایت پاکستان به کشور همسایه گریخته اند و بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان وجود دارد؟

 

آیا اگر طالبان به قدرت بازنمی گشتند، صدها هزار نفر از مردم افغانستان مجبور به ترک کشور خود و فرار به کشورهای همسایه و جهان می شدند؟

 

واضح است که هرگز این اتفاق رخ نمی داد؛ پس این طالبان هستند که موجب آوارگی میلیونی مردم افغانستان شده اند. در این میان، البته بخشی از مسئولیت این جنایت به خود پاکستان نیز برمی گردد؛ زیرا پاکستان، طالبان را به وجود آورد و با تبدیل مدارس مذهبی دیوبندی به کارخانه های تولید و تربیت تروریست، افغانستان و کل منطقه را به یک اردوگاه عظیم از تروریست های وحشی و خون آشام تکفیری تغییر ماهیت داد و اینک، خود یکی از قربانیان تروریزم دست پرورده خویش است.

 

با این حساب، اغلب کسانی که به طور غیرقانونی در پاکستان زندگی می کنند، کارگزار طالبان و تروریزم نیستند؛ بلکه از طالب و ترور فرار کرده و به پاکستان پناه برده اند.

 

تناقض آشکار دیگر در اظهارات نخست وزیر موقت پاکستان این است که او در عین حال، مدعی است که با به قدرت رسیدن طالبان، ناامنی در پاکستان ۶۰ درصد بیشتر شده است. او در ادامه تصریح می کند که تروریست ها در آنسوی مرز کمپ و اردوگاه دارند و از آنجا حملات خود بر پاکستان را سازمان دهی می کنند.

 

پرسش این است که پس نقش پناهجویان در این میان چیست؟ پناهجویان در آنسوی مرزهای پاکستان، کمپ های تروریستی دارند؟ آنها پیاده نظام طالبان اند یا خود قربانی تروریزم پاکستانی؟

 

اگر ریشه های معضل امنیتی پاکستان در آنسوی مرزهاست، پس چرا رهبران اسلام آباد، آن را در این سوی مرزها خود و با فشارهای مضاعف و اخراج انبوه پناهجویان جستجو می کنند؟ این یک فرافکنی گمراه کننده و یک دروغ آشکار و پرتناقض نیست؟

 

پاکستان برای توجیه ناتوانی و ناکامی خود در مهار حملات تروریستی و تلاش ناموفق خود در مهار و مدیریت ماهیت تروریستی طالبان حاکم بر افغانستان و ارتباطات سنتی و پیچیده آنها با همگنان منطقه ای خود، یک آدرس اشتباه می دهند و آن پناهجویان بی پناه افغان است.

 

البته در این میان، واضح است که پروژه های مخوف دیگری در پوشش اخراج پناهجویان در حال اجراست که پیامدها و بازخوردهای ضد امنیتی آن برای دو کشور به ویژه برای افغانستان، در ماه های آینده، آشکار خواهد شد.

 

عبدالمتین فرهمند - جمهور