تهدیدی بزرگتر از ناامنی

یافته‌های پژوهش یک نهاد بین‌المللی در افغانستان نشان می‌دهد که جوانان در مقایسه به وضعیت سیاسی و امنیتی، بیشتر نگران وضعیت اقتصادی هستند.
"دموکراسی بین الملل" این پژوهش را براساس مصاحبه با چهار هزار جوان شهری و روستایی در ۳۴ ولایت افغانستان در ظرف شش ماه تهیه کرده است.
زکریا بارکزی؛ مشاور این سازمان در کابل گفت:"اگر در نظرسنجی‌های قبلی جوانان و مردم افغانستان به این نظر بودند که امنیت بزرگ‌ترین مشکل است، نظرسنجی ما نشان می‌دهد که فقر و بیکاری در صدر مشکلات جوانان قرار دارند."

نتایج این نظرسنجی حاکی است که ۸۲ درصد جوانان بیکاری را مشکل عمده خود دانسته و ۴۰ درصد گفته‌اند که در تلاش رسیدن به زندگی بهتر، ترجیح می‌دهند به خارج از کشور بروند.
تنها ۳۹ درصد گفته‌اند که به حکومت و ۳۸ درصد دیگر گفته‌اند که به پارلمان اعتماد دارند.

در عین حال ۵۸ درصد این جوانان گفته‌اند که دیگر به انتخابات اعتماد ندارند و تنها ۳۸ درصد آن‌ها گفته‌اند که به دموکراسی باور دارند.

این آمار به خوبی نشان می دهد که دولت وحدت ملی تا چه اندازه به شعارهای اولیه خود در زمینه بهبود وضعیت اقتصادی، تحقق حکومت داری خوب و مبارزه با فساد و بیکاری، وفادار مانده و چقدر از آن فاصله گرفته است.

این آمار همچنین آشکارا توضیح می دهد که ریشه اصلی ناامنی، جنگ، تروریزم، کوچ های دسته جمعی و بی ثباتی های نگران کننده اجتماعی، گسست بنیان های اخلاقی، کاهش ضریب امنیت اجتماعی، افول شیرازه همگرایی جمعی و در یک کلمه، بحران های جاری در افغانستان چیست و از کجا ناشی می شود.

این نظرسنجی و نتایج ناامیدکننده آن، نگرانی ها در باره آینده کشور را به میزان هولناکی تشدید و تقویت می کند و یکبار دیگر این هشدار تکان دهنده و جدی را گوشزد می کند که خطری بزرگتر از تروریزم، ناامنی و جنگ نیز وجود دارد که مبانی و بنیادهای حیات اجتماعی و امنیت و ثبات کشور را نشانه رفته است و آن، وجود حجم سنگینی از فساد و ناکارآمدی در سیستم حکومت داری و نظام سازی سیاسی و توسعه سرسام آور فقر، بیکاری و سرخوردگی عمومی در میان طیف جوان جامعه افغانستان است.

با این حساب، انتظار می رود مقام های حکومت وحدت ملی، آمار هشدارآمیز این گزارش تکان دهنده را جدی بگیرند و برای راستی آزمایی و سنجش میزان تعهد و وفاداری خود به اصولی که خود در شعارهای انتخاباتی و پس از آن، بارها بر آن تاکید کرده اند، مفاد یافته های این گزارش را با کارنامه و عملکرد خود در زمینه های مبارزه با فساد و ایجاد اشتغال و امید به آینده در جوانان، مقایسه کنند.

شکی نیست که آنها با این اقدام، به نتایجی خواهند رسید که شاید برای خود شان هم جالب و جدید باشد.

این اقدام بیش از مشورت ده ها مشاور نخبه و تحصیلکرده و از فرنگ برگشته، آموزنده است و حاوی پیام ها و پیامدهای مهمی خواهد بود.
درک این معنا برای هیچکس دشوار نیست که جوانان بزرگترین سرمایه سیاسی و اجتماعی یک کشور هستند.

در صورتی که در سیاست گذاری های کلان ملی، نه تنها به توقعات، انتظارات، خواست ها، نیازها و آرمان های این قشر اثرگذار و فعال، توجه نشود؛ بلکه عامدانه و آگاهانه،‌ نادیده گرفته شوند، این امر، پیامدهای بسیار ویرانگر و خطرناکی برای آینده کشور خواهد داشت.
امروز اگر تصور می شود که با باز گذاشتن راه فرار جمعی جوانان از کشور به سمت کشورهای خارجی، می توان جلو پیامدهای منفی نادیده گرفتن این طیف عظیم و اثرگذار اجتماعی را گرفت، فردا شاید این امکان دیگر فراهم نباشد؛ زیرا جهان روز به روز، به سمت وضع قوانین و ایجاد نظام های سختگیرانه تری در برابر پدیده مهاجرت می رود؛ بنابراین، پیش از آنکه انرژی های سرکوب شده جوانان، به مرحله انفجار برسد و در قالب شورش های ویرانگر و طغیان های مهارناپذیری شبیه خیزش های عربی، بروز کند، باید فکری کرد و کاری انجام داد
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور