14 ماه اقامت در کابل تحت حاکمیت طالبان، تجارب مهمی برای من داشت. شناخت خوبی از طالبان جدید و قدیم پیدا کردم. افکار و اندیشه ها و راست و دروغ های طالبان را از نزدیک آزمودم.
هم چوب خوردم و هم تند گفتم. مهمترین دلیل من برای ماندن در کابل، مواجهه با طالبان و شناختن آنان بود. آنها بارها به دفاترم آمدند و بارها مرا باخودشان بردند.

خبرگزاری جمهور برای طالبان، خاری در چشم شده بود. از تحلیل های ما رنج می بردند. آنها حساسیتی که در مورد رسانه ها داشتند در مورد جبهات نظامی نداشتند.  
رنجش طالبان از رسانه ها برای من انگیزه های دوچندان خلق می کرد. آنها در استنطاق، رسانه مارا متهم به براندازی حاکمیت شان میکردند.

فشارها که زیاد شد مجبور شدم افغانستان را ترک و در ایران سکونت کنم. سه سال اقامت در ایران می توانست برای من فرصت خوبی باشد. بین ما و مردم ایران، بین ما و نهادهای ایران، سنخیت های زیادی وجود داشت. زبان فارسی و مذهب شیعی محکمترین حلقات پیوند ما و ایران است. من در این دو مورد کوشش کردم بنیان یک کار مؤثر را بگذارم اما نتوانستم و هربار شکست خوردم.

من ایران را هم ترک کردم. خروج من از ایران دلایلی داشت که یکی از این دلایل، شکست و ناامیدی مطلق برای کار کردن و اثرگذاربودن بود. با اینحال، من ایران را بزرگترین فرصت و اساسی ترین بستر برای کار و مبارزه برای اهداف آزادیبخش می دانم. روزها با حلقات مختلفی از وطندارن می نشستیم و از آنچه باید بشود سخن می گفتیم. از فرهنگیان تا علمای دینی تا مراکز فرهنگی و نهادهای مذهبی؛ از نظامیان شاخص تا مقاومتی های آواره و تا علمای سنی و چهره های سیاسی و نویسندگان و خطیبان و تا مردم عادی.

اینکه چه باید بشود می نشستم و می نوشتم. طرح پشت طرح و برنامه پشت برنامه؛ در عالَمی از تخیّلات؛ در دنیایی از خوش باوری ها. سه سال زندگی در دنیایی از خیالپردازی هایی که همه بی معنا بودند.
زندگی در میان مهاجرین، نشست ها و برخاست ها در میان خواص و علما و نخبگان برای من درس های زیادی آموخت که تا این زمان برای من؛ تجربه نشده بود. تصور نمی کردم که وابستگی و درماندگی افراد چه میزان باعث واماندگی می شود و چه میزان می تواند یک انسان، یک مبارز و یک نخبه را مسخ کند و از دایره اراده و عقلانیت، بیرون برانَد و انگیزه های مبارزه را در وجود یک مبارز، بخشکاند. من صدها مبارز را دیدم که همگی تهی از روحیه و خالی از انگیزه شده بودند. فضای مهاجرت می تواند بزرگترین انسانها را به واماندگی بکشاند.

من آموختم که هیچ انسانی، هیچ نهادی، هیچ کشوری برای سایر انسانها، سایر نهادها، سایر کشورها دلسوزتر از خودشان نیستند. من صادقانه می گویم که وزن ما را باید پاهای خودمان بردارد. تصمیم ما می باید منطبق بر عقل و خرد خود ما باشد. تکیه کردن بر قامت برادر، ما را حرکت نمی دهد. ما را به آزادی و سعادت نمی رساند. من از میان میلیون ها مهاجر، هزاران نخبه و هزاران مبارزِ مدعی، ناامید از ایران بیرون شدم. تا آخرین روزهایی که می توانستم در ایران زندگی کنم نشستم و سرانجام با سلام و صلوات، با دنیایی از آرزوها و برنامه های شکست خورده، ایران را ترک کردم.

من اکنون مقیم کشوری دیگر هستم. کشوری که هیچ سنخیت زبانی، فرهنگی، تاریخی، ملیتی و جغرافیایی با آن ندارم. این از جبر شرایط و زمانه است. اما اینجا هم می توان نمادهایی را دید که برای من ارزشمند هستند. من از پشت پنجره، بیرق فلسطین را آویخته بر دیوار همسایه مان می بینم.
 نیز از این بالا به خیابان تمیز و باران دیده، می بینم که هر انسان با یک کوله پشتی سر در گریبان قدم می زند. اینجا انگار انسانها با هم بیگانه اند.

من از میان آشناها به جمع بیگانه ها پیوستم. حال مترصد این هستم تا ببینم در تنهایی و بیگانگی از پشت یک میز اداری، چه ها می توانم انجام بدهم...

حسینی مدنی- خبرگزاری جمهور