امریکا و طالبان؛ از تبانی تا ابراز نگرانی

رینا امیری؛ نماینده ویژه امریکا در امور زنان افغانستان به تصمیم اخیر طالبان مبنی بر ممنوعیت حضور زنان در پارک‌ها واکنش نشان داده و از آینده زنان در افغانستان ابراز «نگرانی» کرد.
 
رینا امیری، بامداد روز یک‌شنبه، ۲۲ عقرب با نشر توییتی از آینده زنان افغانستان تحت سلطه طالبان ابراز «نگرانی» کرد.
 
او گفت: کسانی که از افغانستان رادیکال شده می‌ترسند باید از سیاست‌های طالبان علیه زنان و دختران، محرومیت از تحصیل، کار در بیش‌تر بخش‌ها، حتی شادی‌های کوچک مانند حق رفتن به پارک‌ها، نگران شوند.
 
او افزود: این افراط‌گرایی منجر به بی‌ثباتی، فقر و فرار بیش‌تر جمعیت خواهد شد.
 
پیشتر کرن دیکر؛ کاردار سفارت امریکا برای افغانستان نیز این تصمیم طالبان را بی‌معنی خواند و گفت: زنان نیز مانند مردان حق دارند به پارک بروند و برعلاوه، آنان کسانی هستند که کودکانی را بزرگ می‌کنند و به هوای تازه نیاز دارند.
 
او همچنین گفت: این تصمیم برای زنان، کودکان و برای افغانستان بد است.
 
اظهارات و موضع گیری های نمایندگان امریکا درباره وضعیت زنان افغانستان و تصمیمات ظالمانه طالبان که هر روز محدودیت های تازه ای را بر زندگی و کار و آموزش زنان و دختران کشور وضع می  کنند، مشمئزکننده و شرم آور است؛ زیرا مسئول اصلی بازگرداندن طالبان به قدرت، امریکا است و واشنگتن هنگامی که با رهبران طالبان در این باره تبانی می کرد، نخستین چیزی را که قربانی کرد، حقوق زنان و دختران افغان بود.
 
به بیان واضح تر، امریکا می دانست که با تسلط دوباره طالبان بر کشور، زندگی میلیون ها زن و دختر، متاثر می شود و تاثیرات ویرانگر این رویداد، هرگز قابل ترمیم و جبران نیست؛ اما علیرغم این آگاهی، طالبان را به قدرت بازگرداند تا خود بتواند از جنگی بی پایان و بی ثمر، خارج شود و جنگ های تازه ای را در دیگر نقاط جهان شروع کند.
 
پس از آن اما امریکا برای اینکه خود را بی اعتنا به سرنوشت غم انگیز زنان و دختران افغان نشان ندهد، یک نماینده ویژه برای امور زنان افغان برگزید تا نسبت به هر تصمیم طالبان علیه زنان‌ »ابراز نگرانی» کند.
 
این ابراز نگرانی، دو کارکرد سیاسی و تبلیغاتی بسیار مهم دارد: یکی اینکه این باور نادرست را تقویت می کند که امریکا همچنان «بزرگترین مدافع حقوق بشر در جهان» است و در این میان، حقوق انسانی زنان افغان در سایه حکومت طالبان هم برای واشنگتن، اهمیت دارد و امریکا بر عملکرد طالبان در این زمینه نظارت می کند. این امر در عین حال، مانع از آشکار شدن ابعاد و زوایای پنهان خیانت امریکا به مردم افغانستان در نتیجه تبانی واشنگتن با طالبان می شود و به مقام ها و سازمان های امریکایی امکان می دهد که خود را از معرض اتهام های سنگین و انتقادات مستقیم منتقدان، رهایی بخشند.
 
کارکرد دوم ابراز نگرانی های فرستادگان امریکا در امور افغانستان نسبت به تصمیمات، سیاست ها و عملکردهای طالبان این است که واشنگتن همچنان شمشیر داموکلس را بر سر طالبان، آخته و افراخته نگه می دارد و از این رهگذر با اعمال فشارهای پیوسته بر طالبان از آنان در میز مذاکره و زد و بندهای پشت پرده، امتیاز می گیرد.
 
جز این دو مورد، ابراز نگرانی های شرم آور فرستادگان و دیپلمات های امریکایی درباره سیاست های طالبان علیه زنان، هیچ چیزی را تغییر نمی دهد و هیچ پیامد مثبت و امیدبخشی برای زنان زیر سلطه و ستم افغان نخواهد داشت.
 
بنابراین، مواضع تازه رینا امیری و کرن دیکر، نباید به هیچ عنوان مانع از دیده شدن این حقیقت تلخ شود که آنچه بر زنان و دختران افغانستان از سوی طالبان جریان دارد، بخشی از عوارض و پیامدهای فاجعه بار تبانی پنهانی امریکا با رهبران آن گروه است و به همان میزان که طالبان در برابر این ستم و سرکوب و تبعیض و تعصب علیه زنان، مسئولیت دارند، امریکا هم مسئول است. به این ترتیب، اگر ابراز نگرانی، درست ترین واکنش نسبت به سیاست های زن ستیزانه طالبان باشد، باید مشمول پیامدهای زیانبار تبانی خاینانه امریکا با طالبان نیز بشود و کسانی که نگران ظلم و ستم طالبان بر زنان و دختران هستند، در عین حال باید نگران خیانت، تبانی، زد و بندهای پنهانی و تعامل پشت پرده امریکا با طالبان هم باشند؛ زیرا آنچه امروز موجب نگرانی امریکا می شود، ماحصل مستقیم تبانی دیروز امریکا با طالبان است.
 
نرگس اعتماد - جمهور