تاراج دارایی‌های ملی در امپراتوری دزدان

به تازگی فهرستی از مقام های عالیرتبه دولتی به رسانه ها درز کرده که با دریافت پول های میلیونی از کد ۹۱ که زیر نظر مستقیم ریاست جمهوری است عملا در کار تاراج بی پروای آخرین دارایی های ملی هستند.
 
اگرچه در این لیست، نام هایی چون وحید عمر، عبدالله عبدالله، سرور دانش، شاه حسین مرتضوی، رسول طالب، غزال حارس، صدیق صدیقی و چند مقام نامدار دیگر دیده می شود که ذیل عناوین واهی، پول های هنگفتی به جیب می زنند؛ اما بی تردید، این فهرست کامل نیست و هنوز چهره های دیگری هم هستند که به دلایل سیاسی و امنیتی افشا نشده اند و احتمالا یکی از دلایل غیبت معنی دار برخی نام های آشنا در این فهرست، نسبت ها و زد و بندهای پنهانی منبع یا منابع افشاکننده این فهرست با آنها بوده است.
 
با این حال، این فهرست را می توان «مشت نمونه خروار»‌ قرار داد و با استناد به آن نتیجه گرفت که در دوره حکومتی که بیشترین شعار را علیه فساد سر داده و بزرگترین کارزارها را به منظور نشان دادن عزم و اراده راسخ و راستین خویش در مبارزه با این اپیدمی به راه انداخته، مفسدان بزرگ در کجا هستند و چگونه آخرین دارایی های ملی را به تاراج می برند.
 
به احتمال زیاد آنچه صورت گرفته و همچنان جریان دارد، بزرگترین دزدی از بیت المال در تاریخ معاصر افغانستان خواهد بود و این امر، دولت به رهبری اشرف غنی را به امپراتوری دزدان تبدیل کرده است؛ این امپراتوری البته تنها در همین دوره شکل نگرفته؛ بلکه نخستین سنگ بنای دزدی و فساد و چپاول بی رحمانه اموال عمومی در دوران سلطنت حامد کرزی گذاشته شد. رییس جمهوری بیسواد، فاشیست و فاسدی که به قدرت به مثابه یک کارتل بزرگ مافیا و فساد نگاه می کرد و از نظر تاراج دارایی های عمومی، بدترین خیانت های ملی را در تاریخ معاصر افغانستان مرتکب شد.
 
اشرف غنی اما‌ آمده بود که میراث فاسد کرزی را برچیند و یک نظم سیاسی و اداری پاک و پالوده و پاسخگو را به وجود آورد، از سرمایه های ملی، مسئولانه محافظت کند، ریشه فساد را برکند، به مصونیت مفسدان بزرگ، پایان دهد و حکومتی شفاف را پایه گذاری کند. با وجود همه این شعارها اما مبارزه اشرف غنی با فساد نیز تنها در فصول خاص و به منظور فریب کشورهای کمک کننده صورت می گیرد و پس از آن، نه تنها با فساد مبارزه نمی شود؛ بلکه با ادامه اعطای بی حساب و کتاب پول های نجومی به مفسدان بزرگ و دزدان نیکتایی‌دار، روز به روز بر عمق و دامنه فساد، افزوده می شود و آخرین دارایی های ملی از سوی امپراتوری عظیم دزدان به تاراج می رود.
 
آنچه اکنون جریان دارد، این گمانه را تقویت می کند که حکومت کنونی آخرین روزهای سلطه خود را سپری می کند و به همین دلیل، همه ارکان و مقام های آن با همه توان و ظرفیت خود در تلاش اند تا بودجه، امکانات و منابع ملی را به تاراج ببرند تا چیزی به رژيم بعدی باقی نماند.
 
اینهمه در حالی است که همین چند روز پیش، حکومت در آستانه برگزاری نشست اقتصادی جنوا، یک کارزار نمایشی چندروزه را برای مبارزه با فساد آغاز کرد که در آن، شماری از نمایندگان پارلمان، چهره های پرنفوذ سیاسی و... توسط مقام های حکومتی، متهم به فساد شدند؛ اما مفسدان بزرگی که نام شان در فهرست تازه افشا شده، همچنان در حاشیه امنیت و مصونیت باقی ماندند.
 
همان کارزار نمایشی هم پس از کنفرانس جنوا متوقف شد و به احتمال قوی، اعضای کمیسیون پنج نفری مبارزه با فساد نیز مانند رییس نهاد بازرس ریاست جمهوری، خود به فهرست بالابلند مفسدان بزرگ، اضافه شده اند و اکنون مشغول دزدیدن از بیت المال و بودجه عمومی ذیل عناوینی چون خرج دسترخوان و کرایه اقامتگاه و هزینه های سفر و... هستند.
 
امپراتوری دزدان اما حقیرتر و ناپایدارتر از آن است که در برابر تندباد حوادث و رخدادهای روزگاران، برای همیشه بقا و دوام بیاورد و فرونپاشد؛ زیرا گورستان تاریخ، پر از امپراتوری های قدرتمند و با نام و نشان فراوانی است که روزگاری در گذشته، گستره جغرافیای زیر سلطه شان را قلمرو طلوع و غروب آفتاب تعیین کرد؛ اما وقتی طوفان تلاشی و فروپاشی وزیدن گرفت، برای همیشه محو و معدوم شدند؛ اما این بدنامی و شرمساری تاریخی برای کسانی که در این امپراتوری حقیر و بی ریشه، مشغول دزدیدن حقوق بیوه زنان، یتیمان و مردم مظلوم و مستضعف افغانستان هستند، هرگز از حافظه ها پاک نخواهد شد و بی تردید، روزی داور دادرس، حساب این پول های سیاه را یک به یک خواهد رسید.
 
نرگس اعتماد - جمهور