استقلال؛ ماتم ملت، اتن دولت

کابل بازهم آغاز هفته خونینی داشت. صدها خانواده به خاک و خون نشستند. بیش از ۶۰ نفر در حمله ای مهیب و مرگبار در یک جشن عروسی؛ جشنی برای زندگی، به کام مرگ فرورفتند و نزدیک به ۱۹۰ تن دیگر زخم خوردند. شماری از خانواده ها به طور کامل نابود شدند. بربنیاد گزارش ها خانواده های قربانی یک تا ۱۸ عضو خود را از دست دادند. گورستان های سیری ناپذیر کابل یکبار دیگر دهان باز کردند و ده ها پیر و جوان و پسر و دختر و زن و مرد را با حرص و ولع بلعیدند. لباس های سفید، دستان حنابسته و هزاران آرزویی که در کسری از ثانیه رنگ باختند و جای سور و سرور را سوگ و سوز گرفت.
 
واکنش ها طبق معمول، گسترده و خشم آلود بود. نخستین حمله ها بار دیگر دولت و کارنامه امنیتی آن را نشانه رفت. شماری از شهروندان با صدور اعلامیه ای خواستار برکناری مقام های ارشد امنیتی شدند؛ خواسته ای که برای هزارمین بار بر زمین ماند و هرگز شنیده نشد.
 
بیشترین انتقادها علیه تدارکات گسترده و پرزرق و برق اشرف غنی برای برگزاری جشن «استقلال» مطرح شد. بسیاری از مردم در شبکه های اجتماعی از ۲۸ اسد به عنوان روز «ماتم ملی» یاد کردند و عکس های خود را به این صورت، تغییر دادند.
 
مبنای استدلال آنها این بود که اشرف غنی و دولت او با برگزاری جشن استقلالی که هرگز وجود نداشته، به خون شهدای مظلوم کابل، بی احترامی می کند و با لگدمال کردن اجساد شهدا در مسیر قصر دارالامان، در روز ماتم ملی، اتن ملی راه اندازی می کند.
 
در پی این فشارها بود که از ارگ گزارش شد که اشرف غنی برگزاری «جشن» را به تعویق انداخته است؛ اما در کمال شگفتی، علیرغم انتشار این خبر اغواگرانه، اشرف غنی راهی دارالامان شد و رسانه های دولتی و دولت های محلی در ولایات، رقص و پایکوبی برگزار کردند.
 
نزدیک به ۲۵۰ نفر در یک شب خونین و جهنمی به خون نشستند؛ اما پرچم های دولت اشرف غنی همچنان برای «استقلال» موهوم، برافراشته باقی ماند و ارگ حتی یک روز عزای ملی اعلام نکرد!
 
این دو رویداد یعنی ماتم ملی و اتن ملی در یک روز، فاصله معنادار ارباب ارگ از مردم را نشان داد و یکبار دیگر ثابت کرد که این حکومت نه از میان مردم برخاسته و نه حتی ذره ای نسبت به ستمی که از ناحیه های سیاست های غلط، راهبردهای ناکارآمد و و رویکردهای دوگانه و نفاق آلود آن در مبارزه با تروریزم وحشی و خونخوار بر ملت می رود، احساس مسؤولیت و همدردی می کند.
 
اشرف غنی گفت که مسؤول اصلی این حمله، طالبان است و تأکید کرد که چنین حملاتی در مسیر صلح، مانع ایجاد می کند و اراده ارگ برای سرکوب طالبان را «قوی تر» می سازد؛ اما همزمان از عزم خود برای صلح خبر داد.
 
اشرف غنی خواستار راه اندازی قیام و بسیج ملی علیه داعش شد؛ این در حالی است که صدها تروریست داعشی با هلیکوپترهای دولتی در شمال از محاصره طالبان نجات داده شدند و اکنون روشن نیست که در کجا به سر می برند و چرا محاکمه نمی شوند.
 
همه روزه دستگاه های امنیتی، از دستگیری عوامل بمب گذاری های مرگبار علیه مراکز و اماکن شیعی خبر می دهند؛ اما تاکنون فرایند رسیدگی کیفری به دوسیه حتی یک تروریست آغاز نشده است.
 
اینهمه در حالی است که عوامل تبلیغاتی ارگ با تمام توان از شنبه شب تاکنون وارد یک کارزار عظیم رسانه ای در شبکه های اجتماعی و رسانه های جمعی شده اند تا با نسبت دادن حمله خونین کابل به طالبان، روند صلح با آن گروه را عقب بیاندازند تا اشرف غنی بتواند علیرغم میل امریکا و دیگر قدرت های مسلط بر افغانستان، انتخابات برگزار کند و دوباره سکان قدرت را در اختیار بگیرد. این یک بهره برداری سیاسی بی رحمانه است و در حالی رخ می دهد که هیچ تغییری در رویکرد دولت در قبال صلح و مبارزه با تروریزم و تأمین امنیت مردم، ایجاد نمی کند، صرفا انگیزه تبلیغاتی و انتخاباتی دارد. ارگ اگر در این مدعای خود صادق است، دست کم به احترام همدردی با ملتی سوگوار و ماتم زده، جشن مضحک استقلال موهوم اش را لغو می کرد و به جای آن عزای ملی برگزار می کرد. ارگ اگر راست می گوید داعشی ها و طالبان تروریستی که در زندان های دولتی نگه داری می شوند را به جای آزاد کردن دسته جمعی نهان و آشکارا، عادلانه و علنی محاکمه و مجازات کند. ارگ اگر در کنار مردم و نماینده مشروع آنهاست در برابر اراده استعماری قدرت های جهانخوار بایستد و اجازه ندهد که سرنوشت افغانستان را اینگونه به بازی بگیرند و بهای آن را مردم مظلوم کشور و غیر نظامیان بی دفاع بپردازند.
 
گفته می شود پس از جلسه امنیتی اشرف غنی در پی حمله اخیر کابل، ترامپ و پمپئو به تقلای او برای تماس تلفنی پاسخ نداده و گفته اند با خلیلزاد صحبت کند. اگر این خبر درست باشد، آیا برای زیر سؤال بردن کلیت این استقلال مضحک و ادعایی کافی نیست؟ استقلالی که برای آن، به جای ماتم ملی، اتن ملی راه اندازی می شود.
 
نرگس اعتماد - جمهور