جاغوری؛ از آرمان ولایت تا آماج امارت

منابع محلی تایید کرده اند که گروه طالبان حوالی ساعت یک بامداد چهارشنبه به وقت محلی به ولسوالی جاغوری ولایت غزنی حمله کرده‌اند.
 
محمد عارف نوری؛ سخنگوی والی غزنی با تایید این خبر گفته است که این حمله تا ساعت ۱۰ صبح امروز( چهارشنبه ۱۶ عقرب) ادامه داشته است.
 
به گفته او طالبان از ولسوالی گیلان ولایت غزنی به این ولسوالی حمله کرده و در این درگیری سه نفر پولیس کشته و ۵ نفر دیگر به شمول جنرال باشی حبیب؛ فرمانده محلی زخمی شده‌اند.
 
شاه حسین مرتضوی؛ معاون سخنگوی ارگ مدعی شده که "طیاره‌ها به هدف سرکوبی دشمن به فضای جاغوری است"؛ اما مردم محل می‌گوید که تاکنون نه نیروهای کمکی به محل رسیده و نه از هواپیما خبری است.
 
طالبان نیز با مدعی شده اند که در حمله به ولسوالی جاغوری، ۹ پاسگاه را در این ولسوالی تصرف و ۲۵ سرباز را کشته اند.
 
آنچه امروز در جاغوری جریان دارد، بی تردید فاجعه ای مهیب و بزرگ است؛ اما این فاجعه خود ریشه در یک فاجعه بزرگتر دیگر دارد و آن، انکار مستمر جاغوری به مثابه یک واقعیت سیاسی- اجتماعی از سوی دولت مستقر مرکزی است.
 
جاغوری بزرگترین و پرنفوس ترین ولسوالی غزنی محسوب می شود. بر اساس ادعای اهالی این ولایت، میزان نفوس آن، بسیار بیشتر از ولایت خوست است. این ولسوالی همچنین به لحاظ توسعه فرهنگی، حتی از مرکز شهر غزنی که پایتخت فرهنگی جهان اسلام هم نامیده می شد هم بالاتر است.
 
دانشجویان، فعالان فرهنگی و رسانه ای و کنشگران اجتماعی و مدنی جاغوری نه تنها در داخل قلمرو آن ولسوالی؛ بلکه فراتر از آن در شهرهای بزرگ و قطب های مهم فرهنگ و جامعه و سیاست افغانستان، حضوری ملموس و مؤثر دارند.
 
این ولسوالی اما با وجود همه ظرفیت هایی که برای ولایت شدن دارد و علیرغم وعده های مکرری که از سوی هر سیاستمدار و مقام اجرایی و رهبر قومی هزاره و غیر هزاره دریافت کرده است، همچنان در آرمان ولایت شدن مانده است.
 
این آرمان کاملا عمدی و آگاهانه از سوی دولت های پیشین و کنونی، با مانع رو به رو می شود تا جاغوری نتواند به قطب قدرت قومی هزاره ها و در کنار دایکندی و بامیان به یکی دیگر از ولایت های شیعه نشین، بدل شود.
 
این نگاه منحط، ریشه در یک تاریخ تبعیض سیستماتیک دولت های مسلط، علیه هزاره ها و شیعیان در افغانستان دارد. دولت در سایه این سیاست ها مانع از رشد و توسعه و پیشرفت بخش های امن و باثبات و مستعد ترقی و تعالی کشور می شود.
 
اینک اما تروریست های خون آشام وابسته به «امارت اسلامی»‌ طالبان، با تمام توان وارد عمل شده اند تا در غیبت عمدی دولت مرکزی، با تعمیم و توسعه نسل کشی جاری در ارزگان خاص به ولسوالی بزرگ و امن و آرام و متمدن و باثبات جاغوری، آخرین رویاهای آن مردم را هم به کابوس بدل کرده و جاغوری را برای همیشه از عرصه نقش آفرینی های کلان سیاسی و اجتماعی و فرهنگی در افغانستان محو کنند.
 
لشکر شر و تباهی و سیاهی، با هجوم بر جاغوری، در سایه سکوت آگاهانه دولت غیر مسؤول و فاسد مرکزی و اداره ناتوان و ذلیل محلی غزنی، می تواند بر مردمان صلح جو و مهربان و متمدن آن، بلایی بیاورد که دیگر نه تنها آرمان مشروع ولایت شدن را رها کنند که چه بسا تسلیم تام «امارت اسلامی» طالبان تروریست شوند و نتوانند به عنوان تافته ای جدا بافته در ولایت آشوب زده غزنی که به لطف همکاری های بی دریغ و برادرانه تروریست های درون و بیرون نظام، سراسر به جولانگاه طالبان پابرهنه و مزدور بدل شده، روزهای آرام و باثبات خود را تجربه کند.
 
جاغوری در این روزگار سخت و دشوار و غم انگیز، حتی از عناصر فرومایه و خودفروخته خودی هم زهر می خورد و زخم می بیند. دروغ های وقیح شاه حسین مرتضوی؛ معاون سخنگوی ارگ یکی از نمونه های آن است.
 
آقای مرتضوی، اهل جاغوری است؛ اما به عنوان مأمور توجیه سیاست های سازشکارانه ارگ قدرت و تروریست های مزدور، حتی نسبت به مردم خودش هم دروغ می گوید.
 
در حالی که جاغوری بی دفاع و بی سلاح، آماج تهاجم تروریست های طالبان قرار گرفته، شاه حسین مرتضوی از کابل، در رویاهای رنگی اش، هواپیماهای جنگی دولت غنی را بر آسمان سرزمین پدری اش می بیند و لذت می برد!
 
نرگس اعتماد - جمهور