کاروان هلمندی‌ها؛ تلاقی خنجر جنگ و حنجر صلح

شماری از ساکنان ولایت هلمند که از حدود ۳۶ روز قبل کاروان صلح را از این ولایت راه اندازی کرده بودند، روز دوشنبه ۲۸جوزا به شهر کابل رسیدند.
 
این کاروان برای رسیدن به کابل حدود ۷۰۰ کیلومتر را پیاده پیمود.
 
ابتکار این برنامه را اقبال خیبر؛ دانشجوی ۲۷ ساله رشته پزشکی به عهده دارد که همراه با هفت نفر دیگر شامل قیس هاشمی، پاچاخان، بهلول خان، عبدالسلام بیان، لعل محمد زهیر، سردارمحمد سروری و قدرت الله همدرد از هلمند با پای پیاده به طرف کابل راه افتادند.
 
این کاروان هفت نفری با گذشت از ولایت‌های مختلف اکنون به ۱۰۰ نفر رسیده و هدف اصلی این راه رفتن طولانی تامین صلح در افغانستان خوانده شده است.
 
این کاروان صلح برای رسیدن به کابل مشکلات زیادی را پشت سر گذاشته است؛ بیشتر افراد در این مدت روزه دار بوده و با عبور از دشت های سوزان جنوب، ده‌ها شهر و روستای کوچک و بزرگ را درنوردیده ‌اند.
 
هلمندی ها نیز مانند بدخشانی ها، بامیانی ها و ساکنان سایر مناطق افغانستان، شایسته صلحی واقعی و شرافتمندانه هستند. آنها در طول این سال ها هزینه سنگینی برای این جنگ تحمیلی و بی ربط پرداخته اند.
 
هلمند هرگز در طول این سال ها خانه امن و آرامی برای خود هلمندی ها نبوده است. بخشی از این ولایت، تحت سلطه نیروهای نظامی بیگانه و خارجی بوده و بخشی دیگر از آن، در اشغال وسیع و طولانی طالبان و پاکستان قرار داشته است. سهم دولت مرکزی هم از این آرایش استراتژیک، بسیار اندک و چه بسا سمبولیک و تشریفاتی بوده است.
 
جنگ هلمند عمدتا جنگ تریاک، جنگ اورانیوم، جنگ استحکام پایگاه قدرت طالبان و جنگ مافیای جهانی و سلطه خارجی بوده است. همین موارد موجب شده که نام هلمند در طول این سال ها برای همه مردم افغانستان به شمول ساکنان واقعی و اصلی آن سرزمین، یادآور کابوس های ترسناک و مخوف و مهیب و مرگبار ناامنی و خشونت و بی ثباتی و بمب گذاری و ترور و کشتار و انتحار و ماین های کنار جاده و مواد مخدر و اعتیاد و فقر و فلاکت باشد. این در حالی است که برای هردو سوی این نبرد نفرت انگیز، هلمند بهشت های رویاهای سلطه و ثروت و سود و سرمایه و قدرت بوده  همچنان هست.
 
کاروان صلح هلمندی ها اما حرکتی از دل یک بحران فراگیر و بی پایان برای مردمان مظلوم این ولایت است؛ حرکتی که از لحظه غم انگیز تلاقی خنجر جنگ و حنجر صلح، شکل گرفت و اینک شکل دهندگان و شرکت کنندگان آن با عبور از دل دشتستان های سوزان حوالی جنوب و با تحمل مشقت های ماه رمضان، با پای برهنه، صدها کیلومتر را طی کرده اند تا در پایتخت کشور، صدای شان را به گوش سران دولت مرکزی و نخبگان سیاسی پشتون برسانند.
 
اگرچه تقریبا همه اعضای این حرکت را پشتون های ساکن هلمند و سایر مناطق جنوب کشور، تشکیل می دهند؛ اما نباید به این رویداد به مثابه یک تحریک قومی نگاه کرد. نگاه قومی به همه مسایل و جریان ها و حرکت ها، نوعی بیماری اپیدمیک است که در کشورهایی که هنوز «ملت» نشده و طیف بندی های اجتماعی و سیاسی در آن، عمدتا بر پایه قومیت و مذهب و... صورت می بندد، شیوع پیدا می کند و مانع از تحقق و تعین روندهای فراگیر ملی مربوط به سرنوشت جمعی همه ساکنان آن سرزمین می شود.
 
این در حالی است که حرکت صلح آمیز هلمندی ها حرکتی از سر آگاهی از یک درد مشترک ملی است و پیام آن برای همه کسانی است که در طول این سال های نحس، قربانی هیولای سیری ناپذیر و خون آشام جنگ شده و زیر ارابه های بی رحم سلطه بیگانگان، جان می دهند.
 
پشتون های دردمندی که این حرکت تاریخی ملی را به راه انداخته اند نیز به اندازه بدخشانی ها و بامیانی هایی که از نخبه گرایی پشتونیست های افراطی و فاشیست در کانون مرکزی قدرت، شکایت دارند، از آنها زخم خورده و زجر کشیده و زهر چشیده اند.
 
این حرکت بسیار بیشتر از نمایش مضحک آتش بس دولت و طالبان و تلاقی متعارض گل ها و گلوله ها، ارزشمند و قابل قدر و ریشه ای و مبنایی و مورد نیاز و شایسته حمایت همگانی است؛ زیرا این نمایش نیست، بازی نیست، فریاد دادخواهانه مردمی است که نه سودی از تجارت پولساز تریاک گرفته اند، نه طرفی از جنگ و خشونت بسته اند و نه سهمی مشروع و انسانی از زیستن آرام و آبرومندانه در سرزمین پدری خود برده اند و این همان سرنوشتی است که همه مردم افغانستان به نوعی گرفتار آن هستند؛ پس باید با این کاروان همراه شد و از آن فرای گرایش های قومی و عصبیت های مذهبی و تفاوت های زبانی و فرهنگی، حمایت کرد.
 
محمدرضا امینی - جمهور