پژوهشی تازه‌ نشان می‌دهد کارمندانی که در محیط کار از ابزارهای هوش مصنوعی استفاده می‌کنند، از نگاه همکارانشان کم‌تلاش‌تر و فاقد صلاحیت کافی به نظر می‌رسند.

بحث بر سر اینکه آیا واقعاً لازم بود امریکا از بمب اتمی برای پایان‌دادن به جنگ جهانی دوم استفاده کند، هنوز ادامه دارد. برخی پژوهشگران معتقدند در غیر این صورت جنگ ادامه می‌یافت، در حالی که برخی دیگر باور دارند ژاپن عملاً در آستانهٔ تسلیم بود و این حملات فقط قدرت‌نمایی آمریکا برای آغاز دوران سلطه‌اش بودند. تنها چیزی که همه در آن اتفاق‌نظر دارند، این است که جهان در ششم و نهم اوت ۱۹۴۵، برای همیشه تغییر کرد.
به نقل از یک‌پزشک، برنامه تولید سلاح هسته‌ای آمریکا، با نام پروژه منهتن (Manhattan Project)، از سال ۱۹۴۲ به‌صورت جدی آغاز شد. آلمان نازی و جاپان نیز پروژه‌هایی مشابه داشتند، اما هیچ‌کدام نتوانستند به مرحلهٔ ساخت سلاح عملیاتی برسند. در ۶ اوت ۱۹۴۵، بمبی با نام «پسر کوچک» (Little Boy) توسط هواپیمای Enola Gay روی هیروشیما انداخته شد. سه روز بعد، بمب «مرد چاق» (Fat Man) بر شهر ناگازاکی فرود آمد. مجموعاً بیش از ۲۰۰ هزار نفر در این دو حمله کشته شدند، که بیشترشان غیرنظامی بودند.
پنج روز بعد، امپراتور هیروهیتو (Emperor Hirohito) تسلیم ژاپن را اعلام کرد و جنگ جهانی دوم به پایان رسید. با این حال، این پایان یک جنگ بود و آغاز رقابتی خطرناک‌تر: رقابت تسلیحات هسته‌ای.
در دهه‌های بعد، آمریکا و دیگر کشورها برنامه‌های اتمی خود را گسترش دادند و موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) مجهز به کلاهک هسته‌ای ساختند؛ سلاح‌هایی که ده‌ها برابر ویران‌گرتر از بمب‌های هیروشیما و ناگازاکی هستند. امروز حدود ۱۳ هزار سلاح هسته‌ای در جهان وجود دارد. در نتیجه، میراث بمب اتمی تنها در گذشته خلاصه نمی‌شود؛ این سلاح‌ها همچنان سایه‌ای سنگین بر آینده بشریت انداخته‌اند.