رژيم های اصلی حامی طالبان یعنی پاکستان و قطر، هیچ تعهد قابل اعتنایی برای نجات آن از بحران مالی ارائه نکردند؛ بنابراین، طالبان باید بدانند که این کشورها به تنهایی نمی توانند یا نمی خواهند دولت آنها را سر پا نگه دارند.

کشورهای کمک‌کننده در یک کنفرانس بین‌المللی به میزبانی سازمان ملل، انگلیس، آلمان و قطر برای جمع‌آوری کمک‌های بشردوستانه به افغانستان ۲.۴ میلیارد دالر برای سال ۲۰۲۲ تعهد کردند. ‌
 
پیشتر سازمان ملل درخواست کمک ۴.۴ میلیارد دالری برای افغانستان کرده بود که بزرگترین عملیات کمک‌رسانی به یک کشور در تاریخ این سازمان خوانده شده؛ اما به دلیل آن‌چه "دلسردی از عملکرد طالبان به ویژه در مورد بستن مدارس دخترانه" خوانده شد، این نشست تنها حدود نیمی از پول درخواستی سازمان ملل را برآورده کرد.
 
وزارت خارجه انگلیس، تعهد یک بسته کمک اضطراری ۲۸۶ میلیون پوندی (۳۷۵ میلیون دالر) اضافی برای افغانستان را اعلام کرد با این تعهد که این پول به طالبان داده نخواهد شد.
 
آلمان تعهد کمک ۲۰۰ میلیون یورویی (۲۲۱.۴۶ میلیون دالر)، اتحادیه اروپا نیز ۱۱۳ میلیون یورو (128 میلیون دالر)، امریکا ۲۰۴ میلیون دالر و قطر فقط ۲۵ میلیون دالر کمک را اعلام کردند. پاکستان اما هیچ تعهد نقدی کمک را اعلام نکرد.
 
اگرچه با وجود تغییرات به وجود آمده و نیز با در نظرداشت وضعیت بحرانی اقتصاد افغانستان به ویژه نیاز شدید دولت طالبان به پول و منابع مالی، کمک های تعهدشده قابل ملاحظه به نظر می رسد؛ اما این در مقایسه با کمک های پیشین کشورها و سازمان های خارجی به دولت قبلی افغانستان و نیز درخواست سازمان ملل برای رفع نیازهای کنونی کشور، اندک است.
 
بنابراین، کاملا واضح است که کمک کنندگان، از آنچه رخ داده، دلسرد و سرخورده و ناامید اند و مهم تر از آن اینکه نسبت به پیامدهای پیش روی تحولات ۸ ماه اخیر نگرانی های جدی دارند.
 
بر این اساس، میزان کمک تعهدشده و نیز تاکید اغلب کشورهای کمک کننده بر این نکته که کمک های ارائه شده هرگز نباید در اختیار طالبان قرار بگیرد یا حتی دولت طالبان بر روند مصرف کمک ها کنترل داشته باشد، هشداری به حاکمان کنونی کشور است مبنی بر اینکه هنوز موانع و دشواری های فراوانی در مسیر تعامل بی چالش آنها با جهان وجود دارد و تا زمانی که اصلاحات اساسی صورت نگیرد، تعهدات واقعی ارائه نشود و گام های عملی در مسیر تحقق این اصلاحات و تعهدات برداشته نشود، طالبان همچنان تحت فشار، منزوی و مطرود باقی خواهند ماند.
 
نکته نگران کننده این است که هنوز حاکمان کابل تصور می کنند که می توانند بدون تغییر در ساختار قدرت و تعدیل سیاست های سرکوبگرانه شان علیه رسانه ها، زنان و اقلیت های قومی و مذهبی می توانند جهان را متقاعد کنند که رویکرد کنونی خود را تغییر دهد و با آنان تعامل کند. این در حالی است که صرف نظر از منافع مشروع و غیرمشروع کشورها و سازمان های کمک کننده، بخش عمده مطالبات آنها تغییر در داخل کشور در مسیر ایجاد یک دولت فراگیر، مسئول، دموکراتیک، مبتنی بر مشارکت ملی و دارای مشروعیت است.
 
بنابراین، طالبان نباید انتظار داشته باشند که آنچه به عنوان کمک به افغانستان، تعهد شده، کمک به دولت آنهاست؛ مگر آنکه کشورها و سازمان های کمک کننده، برخلاف آنچه تعهد کرده اند، عمل کنند و به این ترتیب، پول های تعهدشده را به نام مردم افغانستان، به کام طالبان بریزند و دولت آنها را فربه و مقتدر و مستحکم سازند.
 
موضوع قابل تامل دیگر این است که رژيم های اصلی حامی طالبان یعنی پاکستان و قطر، هیچ تعهد قابل اعتنایی برای نجات آن از بحران مالی ارائه نکردند؛ بنابراین، طالبان باید بدانند که این کشورها به تنهایی نمی توانند یا نمی خواهند دولت آنها را سر پا نگه دارند.
 
در این میان، فراخوان سازمان های حقوق بشری جهان از کشورهای کمک کننده برای استفاده از این اهرم نیرومند برای ایجاد تغییرات سیاسی، اجتماعی بنیادین در داخل افغانستان، نباید نادیده گرفته شود؛ زیرا در شرایط کنونی، این تنها ابزار موجود برای ایجاد تغییر است و اگر وضعیتی که در داخل کشور جریان دارد، از سوی کمک کنندگان خارجی، عادی و بی اهمیت ارزیابی شود، این کمک ها نه تنها به مردم نیازمند کشور نخواهد رسید؛ بلکه شرایط زندگی آنان را سخت تر خواهد کرد و آنان را نسبت به آینده، ناامید خواهد ساخت؛ زیرا طالبان از این کمک ها استفاده می کنند تا با قدرت مضاعف سیاست های انحصارگرایانه خود را به پیش ببرند و مردم را بیشتر از پیش، از حقوق طبیعی شان در سیاست و قدرت و آزادی های اساسی محروم سازند.
 
نرگس اعتماد - جمهور